Leo Lake on Thu, 26 Apr 2001 16:49:12 +0200 (CEST)


[Date Prev] [Date Next] [Thread Prev] [Thread Next] [Date Index] [Thread Index]

[Nettime-nl] LL1


LL1: Voorbij de punt.

Veel mensen voorspellen dat computers beter zullen kunnen denken dan
de mens, dat mensen op de lange duur niet veel meer zullen zijn dan
wat de huisdieren zijn voor de mens van vandaag. Sommigen zien deze
overgang als iets dat plotseling zal gebeuren. Dat 'moment' wordt
soms de "Singularity" genoemd, soms de "Sprong", soms, in navolging
van een Franse priester het punt Omega. Anderen voorzien een meer
geleideljk proces. Beginnend bij medicijnen en protheses, via een
tussenfase waarvoor het woord cyborg schijnt te zijn uitgevonden,
verlaat volgens deze mensen de techniek de status van hulpmiddel en
bepaalt het meer en meer zijn eigen doel.  Er zijn nog anderen,
minder biologisch en meer sociologisch georienteerde lieden, die
zeggen dat het gedrag van mensen in de loop der eeuwen in steeds
grotere mate is onderworpen aan disciplineringen die enkel nog het
individu via 'de ander' (of collectief) dienen en nu bereiken we dan
de (onvermijdelijke) fase dat 'die ander' een artificiele gedaante
krijgt en zelf gaat spreken.  De techniek wordt onze baas. We zullen
er gaandeweg ook wel aan wennen, zo vertelt ons menig geleerde. Het
gebeurt. Punt.

Maar voorbij de punt?

Wat is in die toekomst, hoe die ook naar ons toe komt, nog de
individuele mens waard? Zijn er nog uitdagingen? Moeten we met zijn
allen stoppen met denken en muziek gaan maken? Ons leven stoelen op
esthetische leest? Worden we dan niet allemaal wezensgelijk aan de
huidige massa, die kijkt naar GTST, naar het voetballen en hoera
roept voor de koningin? Worden we allemaal middelmatig, mensen voor
wie het zoeken van de gelukservaring  het doel is?

Ironisch. Hebben  we kans om onsterfelijk te worden, weten we niet
meer waarom dat ook al zo wenselijk was.

Maar is het zo erg? Denk het niet.

Zelfs wanneer alles wat je kunt al gedaan en zelfs beter gedaan wordt
door iemand of iets anders, dan heb je nog je eigen verleden. Zoals
een middelmatig hardloper zijn tijden en hartslagen vergelijkt met
zijn vorige tijden en niet met die van de grote lopers, zolang, zoals
ook bij mij het geval is, een bejaarde  loper,  in een slechts gering
verval zijn vreugde vindt, zolang heeft het lopen zin.  Zo ook zal de
mens zijn leven zin kunnen geven op historische gronden. De mens
leeft bij de gratie van zijn verleden.  Het verleden is de zin. We
zullen ONS, en ieder dus ZIJN, verleden moeten koesteren. Dan pas
leven we bij de gratie van onszelf.  En natuurlijk, na het punt, bij
de gratie van onze meerderen, zoals ook onze dieren leven bij de
gratie van hun meerderen.

Maar dat had ik misschien beter niet kunnen zeggen.

-
L.
E. lake@lake.nl




______________________________________________________
* Verspreid via nettime-nl. Commercieel gebruik niet
* toegestaan zonder toestemming. <nettime-nl> is een
* open en ongemodereerde mailinglist over net-kritiek.
* Meer info, archief & anderstalige edities:
* http://www.nettime.org/.
* Contact: Menno Grootveld (rabotnik@xs4all.nl).